Ελληνικo Πολιτιστικo Κεντρο Σαολιν
希腊嵩山少林寺文化中心

Ιστορικά στην Κίνα, η περίοδος δυναστειών Βορρά και Νότου [Κιν.: Nánběicháo 南北朝 | 420～589 ] ήταν μια περίοδος μεγάλης σύγχυσης με πολλές αλλαγές δυναστειών και ενός μη ενοποιημένου έθνους. Στην ιστορία του βουδισμού, αυτή η περίοδος καλείται “Η Εποχή της βουδιστικής μελέτης” [Κιν.: shíjiān de Fójiàoyánjiū 时间的佛教研究] ή “Η περίοδος της διάδοσης του βουδισμού” [Κιν.: Fójiào de chuánbōshíjiān 佛教 的传播时间]. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου επίσης ξεκίνησε μια πραγματικά μεγάλου μεγέθους μελέτη για έναν σεβαστό αριθμό σανσκριτικών κειμένων που τελικά μεταφράστηκε στη κινεζική γλώσσα. Πολλοί μεταφραστές-μοναχοί εμφανίστηκαν κάνοντας μεγάλα ταξίδια πολλών μηνών από την Ινδία και το Αφγανιστάν προς την Κίνα και πολλά ιερά κείμενα μεταφράστηκαν και διανεμήθηκαν σε όλα τα μοναστήρια, ενώ Βουδικά σχολεία καθιερώθηκαν βάσει των ιδιαιτεροτήτων των Ιερών αυτών Κειμένων.

Στο νεόκτιστο Μοναστήρι του Σαολίν υπήρχε ήδη ο Δάσκαλος Μπατουό [Κιν.: bátuó 跋陀] ο οποίος ολοκλήρωσε την μετάφραση της Αβαταμσάκα Σούτρα [Κιν.: huá yán jīng 華嚴經], της Μάχα Παρινιρβάνα Σούτρα [Κιν.: Nièpán Jīng 涅槃經], της Βιμαλακίρτι Σούτρα [Κιν.: Wéimójié suǒshuō jīng 維摩詰所說經], της Ντασαμπουμίκα Σούτρα [Κιν.: shí dì jīng 十地经] και της Σούτρα του Λωτού [Κιν.: Fǎ Huá Jīng 法華經], ο οποίος δέχτηκε τη βοήθεια του Μποντιρούτσι και του Μοναχού Ρατναμάτι.

Ο Σεβάσμιος Μοναχός Ρατναμάτι [Κιν.: lènàmótí 勒那摩提 | ιαπ.: Rokunamadai], ταξίδευσε από την κεντρική Ινδία κι έφτασε στην πόλη της Λούο Γιανγκ το 508, το 1ο έτος βασιλείας του Αυτοκράτορα Γιουνγκ Πινγκ [Κιν.: yǒng píng 永平 | 508～512] της Βόρειας Δυναστείας Ουέϊ [Κιν.: Běi Wèi Cháo 北魏朝 | 386 ～ 535]. H Διδασκαλία “Μέθοδος για το Σεβασμό στους Βούδες” [Κιν.: lǐfófǎ 禮佛法], είναι μεταξύ άλλων η κληρονομιά που άφησε στους Μοναχούς του Σαολίν.

Στα βιβλία “Βιογραφίες Μοναχών της Δυναστείας Λιανγκ” [Κιν.: liánggāosēngzhuàn 梁高僧傳] του ΧουέΤζιάο [Κιν.: huìjiǎo 慧皎 | 497-554] και στο “Μεγάλες Εργασίες της Δυναστείας Μινγκ” [Κιν.: guǎnghóng míngjí 廣弘明集] του Ντάο Σουάν [Κιν.: dàoxuān 道宣 | 596-667], στον τόμο 23, αναφέρεται σαν Μοναχός Μπάο Γι [Κιν.: bǎoyì 寶意], το οικογενειακό του όνομα ήταν Κανγκ [Κιν.: Kāng 康] και ταξίδευσε από την κεντρική Ινδία στην Κίνα, φτάνοντας στην πόλη της Λούο Γιανγκ το 508, το 1ο έτος βασιλείας του Αυτοκράτορα Γιουνγκ Πινγκ [Κιν.: yǒng píng 永平 | 508～512] της Βόρειας Δυναστείας Ουέϊ [Κιν.: Běi Wèi Cháo 北魏朝 | 386 ～ 535]. Πολύ πιθανόν ανήκε σε οικογένεια Σογδιανών [Κιν.: sùtèguó 粟特國] εμπόρων, που εγκαταστάθηκαν στην Ινδία.

Με αυτοκρατορικό διάταγμα [Κιν.: chì 敕] μεταφέρθηκε στο νεόκτιστο Ναό Σαολίν όπου μαζί με τον Ινδό Μοναχό Μποντιρούτσι [Κιν.: Pútíliúzhī 菩提留支] ανέλαβαν να μεταφράσουν στη Κινεζική γλώσσα το 12τομο κείμενο “Σχολιασμός των Δέκα Επιπέδων” [Κιν.: shídejīnglùn 十地經論 | σανσκ.: Daśabhūmivyākhyāna], το οποίο θεωρείται δουλειά του Ινδού βουδιστή μοναχού Βασουμπάντου [Κιν.: pópándòu 婆槃豆 ή shìqīn 世親 | Ιαπ.: Seshin]. Ενώθηκαν σε αυτήν την ομάδα με το Δάσκαλο Φοτουό Σαν Ντουό [Κιν.: Fútuóshànduō 伏陀扇多 | σανσκ.: Buddhaśānti] που έχει αναγνωριστεί από μερικούς σαν τον Δάσκαλο Μπούντα [Κιν.: Fótuó 佛陀] ή Μπάτουο [Κιν.: bátuó 跋陀]. Η ομάδα άρχισε τις μεταφράσεις το πρώτο δεκαήμερο του 4ου μήνα του 508 και ολοκληρώθηκε στις αρχές του καλοκαιριού του 511.

Στο βιβλίο “Αρχείο των Τριών Πολύτιμων Θησαυρών” [Κιν.: lìdàisànbǎojì 歷代三寶紀 | Tόμος 9, 49, 86b,c], που γράφτηκε από τον Φέϊ Τσανγκ Φανγκ [Κιν.: fèichángfáng 費長房] το 597, αναφέρει χαρακτηριστικά:

Ο κύριος των Γραφών [Κιν.: Sānzàngfǎsh ī三藏法师], Ρατναμάτι από το κέντρο της Ινδίας με το όνομα Ποτί [Κιν.: pótí 婆提] ή Μπάο Γι [Κιν.: bǎoyì 宝意] στη γλώσσα του βόρειου Ουέϊ [Κιν.: Běi Wèi 北魏], το 508 έφτασε στη Λούο Γιανγκ και αφιερώθηκε στη μετάφραση των Ιερών Κειμένων [Κιν.: jīng 经]. Βοήθησε τον Μποντιρούτσι καταρχάς, αλλά συνέχισε χωρίς εκείνον λόγω των διαφορετικών απόψεών τους.

Η αποχώρηση του Μποντιρούτσι αναφέρεται επίσης στο Κινέζικο Βουδιστικό Κανόνα [Κιν.: Dàzhèng Xīnyǒu Dàzáng Jīng 大正新脩大藏經] στο βιβλίο Ιστορίες [Κιν. Shǐzhuànbù 史傳部～Τόμος 49, νο. 2034, σελίδα 86b.27].

Σύμφωνα με το εγχειρίδιο “συνεχείς βιογραφίες των διαπρεπών μοναχών” [Κιν.: Xù gāosēng zhuàn 续高僧传] που γράφτηκε το 645Κ.Ε. από τον Μοναχό Ντάο Σουάν [Κιν.: Dàoxuān 道宣 | 596～667], οι διαφορετικές απόψεις των Μποντιρούτσι και Ρατναμάτι σχετικά με την μετάφραση και την απόδοση είχαν σαν αποτέλεσμα 2 ή πολύ πιθανά 3 διαφορετικές μεταφράσεις. Πολύ αργότερα αυτά τα διαφορετικά κείμενα, συγχωνεύθηκαν σε ένα κείμενο από τον μαθητή του Ρατναμάτι, Μοναχό Χουέ Γκουάνγκ [Κιν.: huìguāng 慧光 | 468 ～ 537]. Αυτή η ενοποιημένη έκδοση είναι η μόνη που έχει διασωθεί μέχρι σήμερα.

Οι Ρατναμάτι εκτός από το μεταφραστικό έργο, συνεργάστηκε με το Μπατουό και στην Διαλογιστική εκπαίδευση μιας ομάδας Μοναχών, του Ντάο Φανγκ [Κιν.: dàofáng 道房 | ～ 506], του Δάσκαλου Ντινγκ [Κιν.: dìngshī 定師], του Σενγκ Σι [Κιν.: sēngshí 僧實 | 476 ～ 563], και του γνωστού Σενγκ Τσόου [Κιν.: sēngchóu 僧稠 | 480 ～ 560]. Το εκπαιδευτικό πρόγραμμα του Ρατναμάτι σε επτά βήματα, δείχνει ότι οι διαδικασίες στις οποίες αυτοί οι μοναχοί εκπαιδεύθηκαν πιθανώς συνδύαζαν την περισυλλογή και τη μεταμέλεια στη Διαλογιστική απεικόνιση των Βουδών και των Μποντισάτβα. Από μια επιγραφή σκαλισμένη στο βράχο “Της Σπηλιάς του Μεγάλου Άγιου” [Κιν.: dàzhùshèngkū 大住聖窟] προς τιμή του Μοναχού Λινγκ Γιου [Κιν.: língyù 灵裕 | 518 ～ 605] ο οποίος ήταν μαθητής του Μοναχού Ντάο Πινγκ [Κιν.: dàopíng 道凭 | 488-559 Κ.Ε.], ιδρυτή του Μοναστηριού Λινγκ Τσουάν Σι Σι Κου [Κιν.: língquánsìshíkū 灵泉寺石窟] στο Ανγιάνγκ [Κιν.: Anyáng 安阳], συνεχιστής της Διδασκαλίας του Χουέ Γκουάνγκ, γνωρίζουμε σχετικά με την πρακτική “Ονόματα του Βούδα σε 7 βαθμίδες” [Κιν.: qījiē Fómíng 七階佛名], η οποία φαίνεται να έχει διδαχτεί από τον Ρατναμάτι και συνδυάζει Τελετουργικό και Διαλογισμό. Το κείμενο του Τελετουργικού γραμμένο από τον Λινγκ Γιου και η Προσευχή Μετανοίας γραμμένη από τον Μοναχό Ταν Τσιαν [Κιν.: tánqiān 曇遷 | 542 ～ 607] του ίδιου Δόγματος, καταχωρήθηκαν στην 100 Τόμων Βουδιστική Εγκυκλοπαίδεια [Κιν.: fǎyuànzhūlín 法苑珠林] που γράφτηκε από τον Μοναχό Ντάο Σι [Κιν.: shìdàoshì 释道世 | ～] το 668 και διασώζονται μέχρι σήμερα.

Σε αυτή τη λίστα των εκπαιδευόμενων Μοναχών μπορεί φυσικά να προστεθεί και ο Χουέ Γκουάνγκ, γνωστός για τη διδασκαλία των Μοναστικών Κανόνων [Κιν.: sìfènlǜ 四分律], που περιέχουν 250 απαγορεύσεις για τους Μοναχούς και 348 για τις Μοναχές και ίδρυσε τη Νότια Σχολή [Κιν.: dàonán 道南] της Διδασκαλίας των 10 Καταστάσεων [Κιν.: dìlùnzōng 地論宗]. Από αυτή την ομάδα ο πιο διάσημος Δάσκαλος στη Βόρεια Κίνα στα μέσα του 6ου αιώνα ήταν ο Σενγκ Τσόου, ο οποίος επηρέασε κατά πολύ τη Διδασκαλία του Τσαν [Κιν.: chán 禪] και διετέλεσε Ηγούμενος του Ναού Σαολίν [Κιν.: Shàolínsì 少林寺] από το 520 έως το 560Κ.Ε.

Παρά το γεγονός ότι δεν υπάρχουν πολλά δεδομένα σχετικά με τη ζωή και το έργο του Ινδού Μεταφραστή Μοναχού, ξέρουμε πως το μεταφραστικό του έργο και η διδασκαλία του επηρέασε τη σκέψη των Κινέζων Μοναχών της εποχής και σαφέστατα επηρέασε και την εξέλιξη της Κουλτούρας του Σαολίν.

Απόσπασμα από το Βιβλίο
«Μοναχοί που επηρέασαν το Σαολίν»
ISBN: 978-960-93-4837-9
Με την άδεια του Συγγραφέα